Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu




26 Ekim 2014 Pazar

Yan Gelip Yatıyorum :)

Bu ara çok sık duyduğum bir laf var: "İşi özlemişsindir, evde sıkılmışsındır"
Yoooo.
Hatta daha açık ifade edeyim: "Hiç alakası yok."
Severek yapmadığım bir işim olduğundan işimle ilgili bir şeyler yazdığım her yazıda bahsetmişimdir. Bunu hiç aksatmam :) İşini severek yapanlara da sevdiği işi yapanlara da gıpta etmişimdir.
Elif'in en en en gıdıklayıcı hallerinde bile aklımın ucundan bile geçmedi, işe dönmek.
Şimdi de ücretsiz izindeyim, evdeyim.
Yoruluyorum, koşturuyorum, büyüyorum.
Ama çok şükür ki gayet de mutluyum.
Bu, şu demek de değil ama:
Geçen gün bekar bir erkek arkadaşım aradı(işyerinden), "nasılsın, işler nasıl" vs. dedim. Bana" biz çok yoruluyoruz burada, sen oh evde yan gel yat bakalım." dedi.
!!!
Pardon ???
"Yatmak" derken???
Kötü niyetli olmadığını bildiğimden gülüp geçtim ama biliyorum ki birçok erkek arkadaşım için ben evde dinleniyorum, ohh yan gelip yatıyorum vs. (çalışma ortamımda neyse ki çok fazla kız yok)
Aslında dinleniyorum sahiden.
Yani kafamda hiç olmadığı kadar "akşama ne pişirsem, Elif'e şimdi ne yedirsem, azıcık vaktim var ütü mü yapsam yoksa 1 kahve mi içsem"ler dönüyor. Ama işyerinin o bunaltıcı işlerini düşünmüyorum.
Ve (maş. diyeyim) huzurluyum.
Fiziksel yorgunluğum cidden var ama sahi yeni annelere soralım bakalım, hangisi poposunun üzerinde oturabiliyor ki?
Yani yakınmaya gerek yok.
Hani arada boşalmak için çok yakınımıza dert yanabiliriz ama sonunda da ekleriz: "Çoook tatlı benim kızım" falan diye :)
Bir de bu bir yarış değil; "Kim daha çok yoruluyor?"
Bugün düşündüm ki ben Elif'ten önce hiçbir şey yapmıyormuşum.
Yani yapıyor gibi görünüp kendimi kandırıyormuşum.
Vaktim biii doluyken bahanelerim daha çokmuş.
Az kitap, az blog yazma, az yemek yapma.
"Çok" diyebileceğim pek bir şey de yok hani.
"Gezdik dolu dolu" da diyemem.
E ben / biz ne yapıyormuşuz yahu dedim.
"Çalışmayan anne" / "Çalışan anne" de litaretürden silinmesi gereken kavramlar bence.
Ben cidden çevremde "çalışmayan" kadın görmedim. "anne" olunmasına da gerek yok.
Önemli olan kişi nerede mutluysa orada olmalı, onu devam ettirmeli.
Sadece bebek bakımı, yemek, çamaşır döngüsü de kişiyi elbette ki tatmin etmiyor.
Bir şeyler yapmalı.
Bir şeyler üretmeli.
Ama ne?
Bence blog yazmalı :) Yani benim yöntemim bu.
Ya da ...
İşte orayı herkes kendi tamamlamalı.
Bana "yan gelip yatıyorsun" diyen arkadaşıma 1 günlük yer değişimi teklif ettim. Elif'i de gördü, biliyor. "Sen iyi idare ediyorsun aslında" falan diye geveledi.
Şu "bazı" erkekleri  acıkmış, altına yapmış, uykusu gelmiş bir bebeyle 1 saat bırakıp çıkasım var.
Sonuç ne olur-du dersiniz?
:))

Devamını oku »

23 Ekim 2014 Perşembe

Elifle Birlikte Büyüyoruz :)

Elifle beraber eve ilk geldiğimizde her şey gözümde koooocamaaaan görünmüştü. Hele ki sezaryen dikişlerimin acısının hiç geçmeyeceğini, hep benimle kalıp bana doğumun bir "ameliyat" olduğunu hatırlatacağını sanmıştım. Evet hem saf hem de salak olduğumun göstergelerinden biri. Ya da sadece "acemi anne" diyip durumu hafifletelim.
Emzirmek, alt değiştirmek, uyumak, yemek yemek (yapmak bile değil, nasılsa başkası yapıyor) vs.  hep bir döngüdeydi ama ben o döngünün neresindeydim; işte onu bulamıyordum. Belki de bu kadar ısrarla aramasam daha iyi olacaktı :)
bebek sahibi olmayı düşünürken hep hayalimiz minik bir çekirdek aileydi yani öyle çok kalabalıklar içinde çocuk büyütmeye ne hevesliydik ne de zaten öyle bir ortamımız vardı.  Demiştim değil mi, biz sakin mizaçlıyız diye? Ve ailelerimizin de başka şehirlerde olması bu zemini iyice hazırladı.
Alabildiğim kadar ücretsiz izin alıp bebemi kendim büyütmek istiyordum, hamurla uğraşmayı çok severim (oyun olanıyla bu arada, pişip de yeneniyle pek aram olmadı henüz :) ve hep bu hamuru ben yoğurmak istiyorum dedim. Ne anane ne de babaanne benim aklımdakini yapamazdı. Yani aklımdakini ben bile zor yapıyorum çünkü aklımdaki çoğu zaman Elif'e uymuyor ben de yedek planlarıma geçiyorum.
2,5 ay boyunca yanımızda hep annelerden biri oldu. Zaten kolikten dolayı sanırım yanımızda kimse olmasa çok daha zor bir dönem geçirirdik. Ya da bilmiyorum.
Sonra herkes evine gitti, karabalık zaten işteydi.
Kaldık mı Elifle başbaşa.
O bana bakıyor, ben ona. İlk gün oldukça sakin geçti. "Kolaymış bu iş yeaaa" dediğimi hatırlıyorum :) Sonraki haftalar -ben ki yemek yemeden duramam- yemek yemeden yatağa serilmeyle geçti diyebilirim. Şimdi fark ediyorum ki bir dolu şeyi yanlış yapmışım yani şimdiki aklıma göre "yanlış"; ama o, o zaman "doğru"ydu. Demek ki bugün yaşadıklarımıza da gün gelip "şurasında yanlış yapmışım" diyebilirim. Mümkün.
Ek gıda-ki hakkında söyleyecek çok sözüm var- cidden bambaşka bir yön çizdi. Evimiz ve mutfağımız şenlendi diyebilirim.
Bugün Elif'e döndüm dedim ki "Elif sen iyi ki gelmişsin, resmen birlikte büyüyoruz, çok teşekkürler canım kızım" Güldü o da :)
Evinin düzeni, yemeği, temizliği, alışverişi, misafiri, ağırlaması vs. oturmuş bir kadın olsaydım belki bambaşka yaklaşırdım bu işe. Elif'i kendi tarafıma çekmeye çalışırdım. Bilmiyorum. "Doğrusu bu" derdim belki. Şimdiyse -hem iyi hem kötü olarak- ortada "doğru" yok. Sadece yaşadıklarımız var.
Yoğurdu mayalamayı yeni öğrenmeye çalışıyorum. Püre ne demek, nasıl yapılır bunlar yeni kavramlar benim/bizim için. "Mutfağı ve yemek pişirmeyi çok sevmem. Uzuuun saatler de orada kalamam." diyordum ki Elif'i mama sandalyesine oturtup bir şeyler hazırlamanın ve aynı zamanda da onu eğlendirmek için dans etmenin ne tatlı ne keyifli olduğunu anladım. Elif büyüdükçe bu yazdıklarım da evrim geçirecek biliyorum ama şimdilik olan bu. Yani bugünün doğrusu bu.
Zaten en mantıklısı da o değil mi?
Bugünü yaşıyorsak bugün'ün doğrularıyla mutlu olmak lazım.
Geçen gün düşündüm "ah ya şunu keşke şöyle yapsaydım" dedim.
Kime ne fayda tabii.
Bugünlerde iyice anladım ki ben cidden Elifle birlikte büyüyorum.
Bir taraftan da yepyeni şeyler keşfediyorum.
Güzel bir duygu.
Hatta bana güldüğünde aramızda ortak bir dil oluşmaya başladığını bile hissediyorum :)
Kalabalıklar içinde olmak sanırım bizim mizacımızda yok.
Evde kendi halimizde sessizce takılmayı seviyoruz.
Ama dışarı çıkıp açık havada yürümeyi de seviyoruz :)
Yürürken de oyuncaklarımızı hiiiç bırakmayız :)
*Şimdiki görüşüm: Çocuk kesinlikle sosyalleşmeli...Ancak, 1 elden ve mümkünse anne eliyle büyümeli :) Ya da "anne eli değmiş" biri tarafından :)
Devamını oku »

21 Ekim 2014 Salı

Bugünlerde...

Bugünlerde kafam o kadar dolu ve vücudum o kadar yorgun ki!
İşte bunlarla hiç de uyuşmayan bir de ruh halim var: rahatım ve mutluyum.
"O nasıl oluyor" ben de bilmiyorum :)
Fiziksel yorgunluğum Elifle beraber büyümekten kaynaklanıyor. Ciddi anlamda kilo vermişim, tartıya ve Elif'e teşekkür ettim.
Gündüz uykuları hala ayağımda sallayarak ve de yerimden kıpırdayamadan olduğundan ne iş yapabiliyorum ne de "your time". Elif sıklıkla uyanıyor olsa da azimle kitap okuyorum. Bloga yazılmayı bekleyen kitaplarım dağ gibi birikti. Her gün öğleden sonra mutlaka dışarı çıkıyoruz ki bu ikimize de çok iyi geliyor. Bugün mesela çocuk parkında oturup salıncakta sallanan çocukları izledik. Elif o kadar eğlendi ki bir onlara bir bana bakıp güldü hep :)
Kafamdaki doluluk da uyku ve ek gıda işinden geliyor.
Uyku konusunda danışmanlık almaya karar verdik. İki yer ile iletişim kurduk ama hangisini seçeriz sanırım bugünlerde karar veririz. O konuda cidden heyecanlıyım. Hangi yöntemi uygularsak uygulayalım işe yarayacağını düşünmek istiyorum. Ayağımda sallanmaya da hiç alışmadı çünkü. Kucağımda uyutamadığım için zorla ayağımda tutuyorum. Bence Elif de kendi kendine uyumayı öğrenince rahatlayacak, bana öyle geliyor.
Diğer kon da "ek gıda"...
"O tabak bitecek mi" kitabını okudum, okudum, okudum.
Tecrübeli annelere sordum, kendi annelerime sordum.
Aklımda bir şablon oluştu: Çoğunluğu blw olan bir sistem kurmaya başladım.
Açık söylemek gerekirse blw bizim ev düzenimize çok uygun.
Bizim evimiz her zaman biraz dağınık/kirli vs. olabiliyor (tamam bazen "biraz"dan da çok olabiliyor) ve her daim Elif'e bir şeyler yedirmeye çalışmak fikri beni sıkıyor. Aklıma ilk olarak gelen şey: "Elleri, kolları var çok şükür kendi yesin" olmuştu. Diyorum ya ben biraz kötü bir anneyim diye.
Şimdiye kadar kaşıkla pek az şey verdim. Kendi eline de kaşık verdim.  En çok yoğurda banmalı buharda pişmiş kabak dilimi sevdi. Yani bunu tüm yüzünden anlayabilirsiniz :) Çorbalar konusunda blw'nin eksik kaldığını düşünüyorum en azından bu aylarda. Kitapta yazan şey: çorbayı ya bir şeye banacak ya da çorbanın içine ekmek doğrayacağız. E nerde kaldı bunun sulu kısmı?
Açıkçası en güzeli kendini kasmamak sanırım. Bizim ek gıda serüvenimiz şöyle başladı: herkes "püre yap" diyordu ve ben  püre nasıl yapılır bilmiyordum. (cidden) Benim de aklıma kabak geldi çünkü Uşak'tan köy kabağı getirmiştik, evde bolca vardı. Onu dilimledim, buhara koydum, eline verdim ve izlemeye başladım. Baktım yedi :)
Bu konuyu da uzatmayayım, başka bir yazıda uzunca anlatayım.
Bugünlerde bizim evde en çok şu soru duyuluyor: "Eliiif, çorabın nerde?" O çorap illa ayakta durmayacak. "En hızlı çorap çıkaran" ünvanı aldı kızım :)

Bir de hani ben endoskopiye falan girmiştim ya; işte o "gazmış gaz" :)) Çok şükür bir şey çıkmadı. "E ben niye kötüyüm o zaman" dedim. "Kronik gastrit" varmış. Onu biliyorduk zaten. Bir de bağırsaklarımda kötü huylu bakteri olabilirmiş. Hmmm. "Çok mu kötü huylu" dedik doktora. Az kötüymüş, gaz yaparmış. Komik değil mi? Yani okuyunca komik ama yaşarken daha az komik. Neticede yanımdaki havuç bana iyi geldi diyebiliriz. Mesaj atan herkese çok teşekkürler. O değil de o müshil ilacını boşa içmişim ya...
Acemi annelikten hala kurtulamadım, onu da sonra yazayım.
Vaktim bitti, ben kaçtım.
Seni çok özledim sevgili blog.
Görüşmek üzere...
Devamını oku »

15 Ekim 2014 Çarşamba

6. ay : Yarım yaş :)

Elif maşallah diyeyim 6 aylık oldu hatta 1 haftası geçti bile.
Hayatımızda ohooo yine bir dolu şey değişti.
Geçen ayın büyük bir kısmında Elif ishaldi. Bizim şu malum- ben bebek olsam üzerine kusardım- doktorumuzla kavga ettik ve yollarımızı ayırdık, oh be çok şükür. Başka bir doktora geçmiş ve ona da "olabilir" demiştik ama (sebeplerini daha sonra yazarım) bugün yine gittik; açıkçası sevmedik, hemen antibiyotiğe başlamak istemesi vb sebepler bizi ondan da soğuttu. Gönlümüze göre biri var aslında ama devlette çalışıyor ve bize bir hayli uzakta. Olmadı ona gidelim diyoruz. Çok tatlı bir kadın bence ve çocuklara bakarken de yüzünde samimi bir gülümseme oluyor :)
Uyku konusundan bahsedeyim: Çook acayip ilerledik. 2 ileri 1 geri şeklinde :) Neticede +1, her zaman 0'dan büyüktür :) Hala gündüzleri ayağımda sallıyorum ve ayağımdan bırakamıyorum, o sayede de biiir dolu kitap okudum. "Aman Allahım, vah tüh" demek istemiyorum. Bu dönem de böyle oldu. "Kolayına geliyor senin" diyenlere de sevgilerimi gönderiyorum, ayaklarım, belim ve malum kaba etlerim ne kadar uyuşuyor haberiniz var mı acaba? Akşamları babasında ama hala sık uyandığından benimle iletişimi son hız devam. Kabul biraz yorucu ama bugünlerini de özleriz gibi geliyor.
Kolik geçti mi? "Hı, nasıl, biri bir şey mi dedi?" :) Bizce 5 saat ağlamayan bebeğin koliği geçmişti aslında. Geceleri uyanıp 1-1,5 saat ağlamasını da "buna da şükür" diye kabullenmiştik. Ta ki bayram tatilindeki doktor tanıdığımız Elif'in ağlamasını duyup "kolik var ya bu bebekte" diyene kadar. Biz de gülüp "vardı da geçti" dedik. Safız demiştim değil mi? "Bu ağlama kolik ama" deyince bizdeki suratın fotoğrafını çekip Elif'in hatıra defterinin arasına koymak istedim. (tabii bu sonradan aklıma geldi.) Önce şunu düşündüm: ""atıyor bu adam" :) Sonra kendisi de konuyu iyi bilip afilli cümleler kurunca "heee" diye sırtımızı yasladık koltuğa. "9 ayı bulabilir geçmesi" dedi. "İyi" dedik, sağlıklı olsun da. Biz o ağlamaların kolik olduğunun farkında bile değiliz. Sonra aklıma geldi de çevremizde başkaları varken Elif ağladığında yanımızdakiler panik oluyor da biz öylece duruyoruz. Bünye alışmış demek ki. İyi bir şey diye demedim bunu hatta belki de kötü bir şey bilmiyorum. Geçen gün Elif elindeki kaşıkla kendi kendini ağlatmayı başarınca benim "amanıın yavrum" diyip ona sarılmamam ve "kendin yaptın ya bunu" diyip gülmem bundan kaynaklı sanırım. Bunu anladık. Sorumsuz anne değil, "fazla uyarana maruz kalmış, tepkisizleşmiş anne"yim. Onu düşündüm.
Sizin çocuklarınız nasıl bilmiyorum ama Elif'i herhangi bir yerde durdurabilmek sahiden çok zor. İddia ediyorum deveyi daha rahat hendekten atlatırım :) Altını değiştirmek başlı başına terleme seansı benim için. Sahiden gün geçtikçe zayıfladım, ah bir de karın-göbek bölgesi gitse tam süper olacak.
Kucağıma çok da almıyorum açıkçası gün içerisinde. Bolca yere atıyorum :) yüzüstü yatırıyorum, kendisi zaten dönüyor geri. Destek minderinde oturup oynuyor. Son haftaların favorisi de mama sandalyesi. İkea'nın mama sandalyesini aldık, iyi ki de onu almışız. Basit, pratik, kullanışlı ve gittiğimiz yere götürebiliyoruz. Portatif olanları da varmış galiba, o konuda bilgim yok. Ek gıda konusu bu ayın konusu değil ama yeri gelmişken söyleyeyim; kendimi bu kadar rahat hissedeceğimi bilmiyordum. Birçok şeyi eline veriyorum ve eliyle kendi üstünü, benim üstümü ve etrafı kirletmesi ve bundan mutluluk duyması beni de mutlu ediyor. Zaten eşyaya kıymet vermezdim şimdi iyice rahatladım(k).
Beypazarından çiçekler :)
Geçtiğimiz ay anane bizimleydi, şahaneydi ama çok yorucu olsa da bu düzene de alışmaya başladım. Uyku konusu rayına oturmadı ve ben Ferber dışındaki uyku eğitimi kitaplarını defalarca okudum, notlar aldım, 6. ayı ve tatil dönüşünü bekledim ama Elif hasta olunca askıya aldık. Beceremezsek danışmanlık almayı da düşünüyoruz açıkçası. Hatta ben kendi adıma kesin düşünüyorum. Bu konuda bilgisi/tecrübesi olan var mı?
Elif'i hala oğlan çocuğu sanmaya devam ediyorlar. Bu da eğlenceli oluyor. Bandana taksam da o kadar sıkılıyor ki bunu gören "aynı anası" diyor. Tamam biraz sıkılganlıgı çok bir insan olabilirim de arada bere de takarım ya ben :) Boğazlı bir şeyleri kesin giyemem ama çok bunalırım. Evet ya düşündüm de Elif bu konuda aynı ben. Ama geri kalan hareketlilik/yaramazlık hallerinin bizimle hiç ilgisi yok. Biz bildiğin saf (b)alıklar olarak hayatımızı sürdürüyoruz.
Bugünlerde bir de şunu fark ettim ki; Elif hayatımıza bir düzen getir-miş. Bazı annelerden bunun tam tersini duyuyorum: "Evim çok düzenliydi, şimdi her yerde oyuncak var" E ne güzel değil mi? Bizimkisi resmen iyileşti. Önceden evimiz ne haldeymiş bak ortaya çıktı :)
Öteki aydan da minik bir bilgi vereyim de tam olsun: Dün ilk defa kendi başıma yoğurt mayaladım. çok heyecanlandım ve sonunda şunu dedim: "çok kolaymış yaa". tabii kıvam tam tutmayınca aldım alımımı :) Deneye yanıla öğreniyoruz işte. Ama cidden Elifle o kadar çok şey öğrendim ki şimdiye kadar bundan sonra hayatıma girecek yeni şeyler için heyecanlanmıyor değilim :)
Ve iyi ki varlar diyip yazımı bitireyim.
Allah isteyen herkese nasip etsin de diyeyim, içimde kalmasın.
Ya sahi, en bombayı unutuyordum:
Kısmetse teyze oluyorum ya ben, heyyyooooo
Elif nasıl mıncıracak kuzenini meraktayım. Acaba ben nasıl bir teyze olacağım onu da meraktayım.
Yani bu ara hem meraklı hem heyecanlıyım. Evde en az hasta da benim, o yüzden kısa çöpü ben çektim, hadi bakalım.
*Lokum'u merak edenlere ultra şahane video ekleyeceğim inş. bloga yeni ev arkadaşları izin verirse tabii :) Kısacası Lokum, özünü bulmuş. Bizimleyken çoğunlukla uyuyan kedi, oynamaktan ve dolanmaktan uyumaya fırsat bulamıyormuş. Mutlu olsun da... Çok çok özlüyorum onu. Gidip görsem çok ağlayacağım diye gidemiyorum. Zaten bu satırlarda da gözüme toz kaçtı :/ Ev kirlenmiş ya ondandır...

Herkese musmutlu günler, harika "annelik sohbetleri" de yolda kısaca "loading" :)

Devamını oku »

13 Ekim 2014 Pazartesi

Elif'in 2. Tatili: İstikamet Babaanne ve Dede :)

Sevgili Blog,
Seni çok özledim. Bir şeyler paylaşmayı, yorumlardaki geri dönüşleri, kısacası yazmayı özledim.
Önceden nasıl imkan bulup da bir şeyler yazıyormuşum hatırlayamıyorum.
Şu ara bilgisayardan o kadar uzaktayım ki.
Bugünlerde Elif hasta ama ben o detayları başka yazıda anlatayım.
Bu yazının içeriğinde babaanne&dede tatili var.
1 haftalık güzel bir tatil yaşadık.
Babaannenin evi müstakil, bahçeli, bol komşulu, parka yakın bir ev.
Elif bolca çiçek kopardı, ısırmaya çalıştı, arıları kovaladı diyebiliriz.
Karabalığın baba tarafından akrabası çok olunca (6 hala 3 amca mesela) gelenler-gidenler ve bizim ziyaret ettiklerimiz toplamı cidden biraz yorucu oldu. Hele ki benim gibi misafir sevmeyen biri için :)
Programımızı çoğunlukla Elif'e göre ayarladık ve hemen hemen her yerde "siz böyle mi büyüdünüz sanki", "siz bebeğe uymayın, o size uysun", "bırakın olduğu yerde uyusun" vb. laflar işittik, hepsine de güldük geçtik. İlk 2 gün saatin ayarlanması konusu biraz sıkıntılı oldu. Elif "yeteeeer" diye ağlayınca, bayağıdır onun bu gür sesinden mahrum kalan dedesi "kızım programı siz Elif'e göre ayarlayın, biz hepsine uyarız" dedi :) Ve o ağlamayı her yerde anlattı :) Halbuki Elif sadece yarım saat-çik "sıkıldım, uykum geldi" ağlaması yapmıştı :)
Ailede en en en çok sevdiğim babaannenin annesi yani büyük anane. Köyde tek yaşıyor ve halinden çok memnun. Çeşmeyi ve yoldan geçenleri gördüğü güzel bir bahçesi var, o da ona yetiyor. Köyde olmanın en güzel tarafı Elif'in yola düşen (acaba nasıl oldu bir sorun) çorabını birinin bulup "Bu çorap sizdendir" diye eve getirmesi oldu :) Ankarada olsak ortada çorap falan kalır mıydı acaba?
Karabalığın kuzen çocuklarından birinin benim okuduğum kitabı görüp sevinmesi de ayrı bir olaydı. Annesi "Aaa Saftirik'i kim okuyor?" dedi. "Ben" dedim. Güldü. "Neden ki?" dedi. "Bilmem, seviyorum" dedim. Bana hep soruyorlar, hep de cevabım aynı oluyor: "Bilmem, seviyorum çocuk kitaplarını."

Elif'in kendinden yaşça büyük(1,5 ve 2,5 yaş) 2 oğlan çocuğunun birinin yanağına diğerinin saçına yapışması ve çocukların Elif'i bir daha gördüklerinde kaçmaları da bu tatilin bombalarındandı.
Elif'in arabasını götürmemiştik; iyi ki de götürmemişiz. Zira sling dediğimiz şey ile çok ama çok rahat ettik. Şehir merkezinde, parkta, köyde, sokakta hep onunlaydım ve her gören çok beğendi. "O çocuk oraya nasıl girdi" falan dediler, eğlendik.
Yanınızda bebek/çocuk varsa sanırım herkes kendini uzman sanabiliyor. "Soğan ver", "yoğurt ver" "su ver", sallama, kucağına sürekli alma vs. biiiii dolu şey duyduk. "He" deyip geçtim ben, kimseye laf anlatacak mecalim yok açıkçası. Bir de en çok şunu duyduk: "Kitapla çocuk büyümez" Kimseye bir şey demediğimiz halde tipimden midir nedir okuduğumu anladılar :) Aslında bu cümleye ben de katılıyorum, sahiden de kitapla bebek büyümez ama kitapsız da büyümez/büyümemeli (bence)
En komik diyalog da dede ile yaşandı. "Anneden gizli" Elif'in eline verilen şeyler var yemesi için. Ben de bir gün dedim ki "Benden gizli bir şey veremeyeceğinizi biliyorsunuz değil mi? Her şeyi kakada görüyorum ben" :)) Dedesi o an tırsıp "ben sadece şunu şunu verdim ama yemedi zaten" dedi. Hehehehe :)
Babaannenin bizim için yaptığı domates suları, turşular, reçeller arabamıza nasıl sığdı bilmiyorum ama ben bağdaş kurarak ancak sığabildim arabaya, baktım da en rahat koltuğundaki Elif'ti :)
Elif'i tüm akrabalar ilk kez gördüğü için "kime benziyor" tartışmaları çok oldu. Kimi babasına kimi de bana benzetti ama ortak kanı şu: "yanaklar anneye benziyor" :) Ne kadar zayıflasam da gitmeyen bu yanakları kızıma miras bıraktığıma sevineyim mi üzüleyim mi bilemedim.
Yoğun ve yorucu geçti aslında ama önemli olan aile bütünlüğünü hissedebilmekti. Elif'i herkes o çok sevdi ki. Sonunda hasta oldu bebem :)
Bebektir neticede hasta da olabilir ama işte anne yüreği o öksürdükçe benim içim cızzz ediyor.
Çok şükür yaklaşık 1 ay süren ishal bitti. O neydi yahu öyle!
Yazdıkça yazasım ve anlatasım var içimde birikenleri ama az daha yatmazsam beni bekleyen mesai yarın hesap sorabilir.
Endoskopi sonucum ve doktor randevum da çarşamba günü.
Umarım her şey yolundadır da doktor "boşa uyutmuşuz seni" der, ben de "eehehehe zaten ilacın hepsini içememiştim oh iyi" falan derim. Yok ya der miyim, bu aramızda bir sır :) Aman doktor duymasın.
*Karabalığın memleketi de Uşak bu arada, tarhanası da cidden güzel ama her gün her gün de içilmez ki arkadaşım :) (Karabalık, sen duyma buraları :)

Neticede uzak da olsak; iyi ki sevdiklerimiz/ailemiz var. Buna şükretmek lazım. Sevildiğini hissetmek gerçekten güzel bir duygu :)
** Annelik sohbetlerimiz birikti, yayınlayamadım kusura bakmayın, hepsini ennn kısa zamanda paylaşacağım. Bu sohbetleri pek sevdim yahu :)
Devamını oku »

2 Ekim 2014 Perşembe

Endoskopi, Kolonoskopi ve Havuç

Bir süredir bloguma yazı yazamıyorum.
Oysa ki ne yazılar var aklımda.
Hele ki okuduğum kitapları yazamamak beni çok üzüyor.
Ama bu satırları -nedense- kısacık da olsa şimdi yazmak istedim.
Üniversite yıllarımdan beri bende bir garip ishal halleri var-dı. Son 3-5 yıldır buna mide rahatsızlıkları da eklenmişti. 1,5 yıl önce de endoskopi yaptırdığımda doktor mide kapağımın gevşemiş olduğunu söylemişti. Ne yesem mideme dokunuyor o da başımı ağrıtıyordu(migren) Gaviskon ile bir bütün olmuştuk; kendimi onsuz düşünemiyordum :)
Derken geçen haftalarda mide-bağırsak işleri yeniden celallenince soluğu yine aynı doktorda aldık.
Hatta karabalık arabayı park edene kadar biz Elifle doktorun yanındaydık. Doktor resmen benimle değil de Elifle ilgilendi :) Sonra da "bebeğinizi birine bırakabilecek misiniz; muayenenizi yapmam gerekiyor." dedi. Anlattıklarım neticesinde ultrason, kan verme, endoskopi ve kolonoskopi istedi. Pazarlık yaptım resmen ama hepsini istedi. Bir de minicik ekledi: hemşire size eğitim verecek, 3 gün diyet yapacaksınız, 2 doz ilaç var onu içeceksiniz. "Tadımı biraz kötü" de dedi...
İyi peki, dedik. Hemşireden eğitimimizi de alıp elimizde kağıtlarla eve döndük. Annem hemen ertesi gün dönecekken dönüşünü uzattı. 3 günlük diyet annemin kontrolünde kusursuz geçti. Bana kalsa kesin kaçamak yapmıştım :)
3. günün sonunda harika bir tokat yedim.
"Tadımı biraz kötü" denilen şeyin/suyun/ilacın hiç de öyle olmadığı, hayatım boyunca almadığım tuzu tek seferde içtiğim düşünülecek olursa "tadımı biraz kötü" cidden çok hafif bir ifade. Bir daha karşılaştığımızda doktora kesin soracağım "acaba siz içtiniz mi?" diye. Sormazsam içimde kalır.
İlk dozda ben yamuldum resmen. Üşütme, mide bulantısı, baş dönmesi ne ararsan var ve müshil ilacı olduğundan ishal zaten var ancak sadece su içebiliyorsun. Amanın...
İkinci doz saati geldiğinde o ilacı alıp lavaboda boşaltmak istedim. Evdekilerin yoğun talebiyle yarısını içtim. Annem beni çok şaşırttı. Kendimi zorlayayım dediğimde resmen bardağı elimden aldı, "içmeyeceksin yeter" dedi. "E tamam" dedim, "sen de öyle diyorsan" :) Annemin, verilen bir görevi eksik yaptığını sanırım daha önce hiç görmedim.(Tipik bir Başak burcu)
Neticede ertesi gün oldu ve ben daha önce yaptırmış olmama rağmen bir acayip korktuğum bu işleme elimde Elif'in havucuyla gittim. Hani gülmeyeceklerini bilsem havucumu hiç bırakmayacaktım ama adımı duyunca çantaya usulca koyup yutkundum.

İçeride yaklaşık 20 dakika doktorun işlemini bitirmesini üşüyerek bekledim. Utanmasam çoraplarımı geri isteyecektim. "Aslında çok da korkmadığımı" anlattım hemşirelere. (Bu arada bana soru soran da yoktu.) "Anneyim ben, kızım Elif var benim" deyip durdum. Güldüler. En sonunda hemşire "seni biraz sakinleştirelim" deyince ben, "herkese yapmıyorsunuz bunu değil mi, anladınız çok korktuğumu ondan yapıyorsunuz değil mi?" dedim. Ha bir de ağlasam tam olacaktı. Ben sanıyorum ki sakinleşip asıl uyutma ilacını verecekler, o şekilde yattım. Hafif baş dönmesi yaşarken "ben kendimdeyim hala" diye espri yapıyordum -ki bunu doğumda yaptığımda anestezi uzmanı kızmıştı- bir ara gözlerim kapandı, tekrar açıldığında "ne zaman uyuyacağım ki ben" diyerek uyandım :) Kısacası hiç bir şey anlamadan ve hissetmeden bu işlemleri de yaptırdım.
Biyopsi alındığı için sonuç bayramdan sonra çıkacak.
Hem anne oldum diye korkularımdan tamamen sıyrılmış olmam da gerekmez değil mi?
Hala bazı şeylerden korkabilirim.
Ama Elif'in yanında daha bir cesur oluyorum onu fark ettim.
Karanlıkta iken Elif bana sarıldığında karanlık da daha az korkutucu oluyor :)
* Az daha buralarda dolanıp uyumazsam yarın pişman olabilirim, kısmetse babaanne taraflarına yolculuk var, malum araba içi animatörlük görevi de uykusuz kalınca pek yapılmıyor :)

HERKESE MUTLU BAYRAMLAR OLSUN :)
Devamını oku »